دم عیسی است که بوی گل تر می آرد

وز بهشت است نسیمی که سحر می آرد

یا نه زان است نسیم سحر از سوی تبت

کاهویی آه دل سوخته بر می آرد

یا صبا رفت و صف مشک ختن بر هم زد

نافهٔ مشک مدد از گل تر می آرد

یا نه بادی است که از طرهٔ مشکین بتی

به بر عاشق شوریده خبر می آرد

یا نه از گیسوی لیلی اثری یافت سحر

که سوی مجنون زینگونه اثر می آرد

یا برآورد ز دل شیفته ای بادی سرد

باد می آید و آن باد دگر می آرد

یا چو من سوخته ای را جگری سوخته اند

باد از سینهٔ او بوی جگر می آرد

یا کسی از مقر عز برون افتاده است

به غریبی به سحر باد سحر می آرد

یا مگر آه دل رستم دستان این دم

نوش دارو به بر کشته پسر می آرد

یا مگر باد به پیراهن یوسف بگذشت

بوی پیراهن او سوی پدر می آرد

یا نه داود زبور از سر دردی برخواند

جبرئیل آن نفس پاک به پر می آرد

یا مگر باد سحر آن دم طاها خواندن

از سر واقعه ای سوی عمر می آرد

یا مگر سیدسادات به امید وصال

روی از مکه به هجرت به سفر می آرد

یا نه روح القدس از خلد برین سوی رسول

می خرامد خوش و قرآنش ز بر می آرد

این چه بادی است که طفلان چمن را هردم

سرمه ای می کشد و شانه به سر می آرد

نقش بند چمن از نافهٔ مشکین هر روز

این جگرسوختگان بین که به در می آرد

نو به نو دشت کنون زیب دگر می گیرد

دم به دم باغ کنون گنج گهر می آرد

نه که هر گنج که در زیر زمین بود دفین

ابر خوش بار به یکبار ز بر می آرد

کوه با لاله به هم بند کمر می بندد

کبک از تیغ برون سر به کمر می آرد

بلبل مست ز شاخ گل تر موسی وار

ارنی گوی سوی غنچه حشر می آرد

ابر گرینده به یک گریه گهر می ریزد

غنچه بر شاخ ز بس خنده سپر می آرد

سمن تازه که از لطف به بازی است گروه

بر سر پای همی عمر به سر می آرد

ارغوان هر سحری شبنم نوروزی را

بهر تسکن صبا همچو شرر می آرد

یاسمن دست زنان بر سر گل می نازد

لاله دل از دل من سوخته تر می آرد

نرگس سیمبر آن را که فروشد عمرش

بر سر کاسهٔ سر خوانچهٔ زر می آرد

سبزه از بهر زمین بوسی اسکندر عهد

روی بر خاک سوی راه گذر می آرد

خسرو روی زمین فخر وجود آنکه ز جود

دستش از بحر کرم گوهر و زر می آرد

مهد خورشید که زنجیرهٔ زرین دارد

هر مه از ماه نوش حلقهٔ در می آرد

خسروا در دل خصم تو ز غصه شجری است

که برش محنت و اشکوفه ضرر می آرد

آفتابی تو و کوهی است عدو لیک ز برف

بنگرش تا ز کجا تا چه قدر می آرد

دشمنت را که شب از شب بترش باد فلک

روزش از روز همه عمر بتر می آرد

خسروا خاطر عطار ز دریای سخن

نعت منثور تو در سلک درر می آرد

نیست در باب سخن در خور من یک هنری

گو بیاید هلا هر که هنر می آرد

عیسی نظمم و هر نظم که آرد دگری

در میان فضلا زحمت خر می آرد

ختم کردم سخن و هرکه پس از من گوید

پیش دریای گهر آب شمر می آرد

تا که هشتم به ششم دور به هم می گردد

تا نهم دور نه چون دور دگر می آرد

تو فروگیر به کام دل خود هشت بهشت

که عدو رخت سوی هفت سقر می آرد